Kuptimi i dashurisë dhe urrejtjes në Islam

Thotë Shejhul Islami Ibën Tejmijeh [All-llahu e mëshiroftë]: "Miqësia është e kundërta e armiqësisë".

        Thotë Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] "Shpërndane trashëgiminë atyre që u takon, ajo që ka mbetur i takon mashkullit më të afërt". (Buhariu dhe Muslimi)

        Prandaj, nëse miku i All-llahut është ai i cili pason All-llahun dhe i nënshtrohet asaj që do All-llahu dhe pëlqen, urren atë që urren All-llahu, i dorëzohet asaj që urdhëron në të dhe largohet nga ajo që ndalon, nënkupton se urrejtësi i mikut të All-llahut njëherit është urrejtës dhe armik i All-llahut.

        All-llahu [subhanehu ve teala] thotë: "O ju që besuat, mos zini mik armikun Tim dhe armikun tuaj, duke shpresuar ndaj tyre dashuri". [el- Mumtehine, 3]

        Ai i cili urren miqët (evlijat) e All-llahut ai në fakt ka urrejtur dhe armiqësuar All-llahun, e kush urren All-llahuni ka shpallur luftë Atij.

        Thotë Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]: "Kush armiqëson një mik Timin më ka shpallur luftë." (Buhariu).

        Termi urrejtje për "armiqët e All-llahut" përmbanë në vete degë të shumta dhe të ndryshme.

        Prej tyre degëve ka që të nxjerrin nga Islami (me veprimin e tyre) dhe ka që janë më poshtë se këto me pozitë dhe rëndësi si: mëkatet dhe haramet.

        All-llahu [subhanehu ve teala] e ligjësoi vëllazërinë, dashurinë dhe ndihmën ndaj muslimanëve dhe ndaloi dashurinë dhe marrjen për miq pabesimtarët qofshin ata jehudi, të krishterë, idhujtarë ose komunistë. Nga kjo kuptojmë se prej bazave të rëndësishme të sheriatit ndër muslimanët është se muslimani nëse largohet nga çdo gjë që e nxjerrë nga feja obligohet dashuria, miqësia dhe ndihma e tij (besimtari).

        Çdo musliman, i cili vepron të kundërtën e kësaj, obligohet afrimi tek All-llahu me urrejtjen dhe armiqësinë e tij. Poashtu detyrohet luftimi i tij me gjuhë, penë dhe shpatë nëse është mundësia dhe forca.

        Thotë Shejh Abdurrahman ibën Sadij [All-llahu e mëshiroftë]: "Përderisa miqësia dhe armiqësia pasojnë dashurinë dhe urrejtjen, bazë e Imanit tek muslimanët është t’i duash për hir të All-llahut Pejgamberët e Tij, dhe t’i urresh për hir të All-llahut armiqët dhe ata që i urrejnë Pejgamberët e Tij".

        Thotë Abdullah ibën Abasi [radijallahu anhu]: "Kush do për All-llah, urrenë për All-llah, miqëson dhe armiqëson për All-llah, ka arritur dhe fituar kujsedin e All-llahut ndaj tij. Robi nuk e gjenë e as ndien ëmbëlsirën e Imanit edhe nëse falet dhe agjeron, përderisa ta veprojë këtë (të dojë për All-llah e të urrejë për All-llah). Në përgjithësi vëllazëria mes njerëzve është bërë për çështje të dynjasë dhe kjo nuk iu sjellë dobi dhe të mira.

        Nëse ky sahabij i ndershëm përmend se vëllazëria në kohën e tij dhe dashuria janë bërë për hir të dynjasë duke patur parasysh se ajo kohë që jeton në të ky sahabij ishte koha e artë e Islamit. Ishin shekujt më të mirë dhe më të dobishëm për këtë umet, si qëndron fakti me kohën tonë qe shumica e njerëzve e kanë lidhur dashurinë për çështjet e dynjasë përveç ata që i ka mbrojtur dhe mëshiruar All-llahu?.

        Nëse njerëzit lidhen dhe duhen për dynja, ose për shkak të saj, kjo dashuri shpejt tretet dhe asgjësohet, me tretjen dhe largimin e faktorëve që i ka bashkuar dhe lidhur. Njëherit nuk do të ketë për umetin qëndrim e as forcë në përballjen me armiqët e fesë dhe All-llahut.

        Në fund:

        Nuk do të ketë për umetin Islam ngritje dhe krenari ndryshe pos me kthim tek All-llahu dhe bashkim në dashuri dhe urrejtje vetëm për hir të Tij e atëherë gëzohen muslimanët me fitorën e All-llahut.