Frytet e besimit ndaj sifateve të All-llahut [subhanehu ve teala]

Dije, All-llahu të dhashtë sukses ty dhe mua, se njohja e sifatëve të All-llahut azze ve xhel-le ashtu siç i takojnë Atij dhe besimi ndaj tyre jep fryte dhe dobi të mëdha. Njohja dhe besimi i tyre e bën njeriun që ta shijojë embësinë e imanit. Nga kjo mirësi u privuan shumë njerëz, prej tyre Muatilët (ata që shtrëmbërojnë emrat dhe sifatët e All-llahut [subhanehu ve teala] ), Muevilët (ata që i japin kuptim të padrejtë) Mushebihët (ata që i gjasojnë).

        Prej frytëve dhe dobive të njohjes dhe besimit ndaj sifatëve të All-llahut [subhanehu ve teala] janë edhe këto:
        1.  Njeriu orvatët që të cilësohet dhe të dekorohet me këto cilësi aq sa i takon një njeriut. Sepse është e njohur tek intelektualët se ai që do dike dëshiron t’i ketë cilësitë e atij që do, e poashtu ai që duhet nga tjetri i dëshiron t’i ketë cilësitë që ai posedon. E kjo tërheq njeiun të cilësohet me sifatet e të Dashurit të tij, të Adhuruarit të tij aq sa i takon. All-llahu është bujar (Kerim) i do bujarët. Është i mëshirshëm (Rrahim) dhe i do të mëshurëshmit. Është i butë (Refikë) i do të butit. E  kur njeriu t’i njeh këto, preokupohet që të dekorohet me cilësinë e bujarisë, mëshirës, butësisë. E kështu me radhë me cilësitë tjera, të cilat All-llahu [subhanehu ve teala] dëshiron që robi i Tij t’i ketë në mënyrën që ai ka mundësi t’i posedoi ato.
        2.  Njeriu kur të besojë se prej sifatëve të All-llahut [subhanehu ve teala] është Dashuria (El-Hub, El-Mehabbeh) dhe se Ai është i mëshirëshëm, dashamirës (Err-rrahim, El-Vedud) dëshiron që të jetë afër me këtë Zot dhe mundohet që t’i ofrohet Atij me ato punë, të cilat shtojnë dashurin dhe dashamirësinë e Tij. Siç thotë All-llahu në një hadith kudsij: “Vazhdimisht robi më afrohet Mua me nafile deri sa ta dua...” Dhe ai kështu vazhdon deri të jetë prej atyre që All-llahu thotë për ta: “O Xhibril, Unë e dua filanin duaje dhe ti atë! E do dhe Xhibrili atë e pastaj thërret në qiell: All-llahu e do filanin duane edhe ju atë! E dojnë edhe banorët e qiellit e pastaj i jepët atij pranimi në tokë.” Gjithashtu nga efektet e imanit ndaj kësaj cilsie madhështore është se ai që do të jetë i dashuri tek All-llahut [subhanehu ve teala] pason Pejgamberin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]: “Thuaj: Nëse e doni All-llahun, atëherë ejani pas meje që All-llahu t’ju dojë, t’ju falë mëkatet tuaja, se All-llahu është që fal shumë, mëshiron shumë.” [Ali Imran, 31] Dashuria e All-llahut  ndaj robit të vet është e lidhur me dashurinë e robit ndaj All-llahut. Kur të mbillet dashuria në zemër, të ujitet me ujin e sinqeritetit dhe me pasimin e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] jep fryte të shumta dhe në çdo kohë me urdhër të All-llahut [subhanehu ve teala].
        3.  Kur njeriu beson cilësinë e diturisë (El-Ilm) e gjithpërfshirjes (El-Ihata) dhe shoqërimit (El-Meijeh), kjo i mbjellë atij frikën nga All-llahu azze ve xhel-le, i Cili e mbikqyrë atë, e ruan dhe është dëshmitarë. E kur të besojë cilësinë e dëgjimit (Es-sem’u) e din se All-llahu e dëgjon atë dhe ai më nuk flet tjetër përveç të mirës. E kur të besojë cilësinë e shiqimit (El-Besar), e dukjes (Err-rru’je), të shiquarit (En-Nadhar) dhe se ai ka sy (El-Ajn) e din se All-llahu e sheh atë dhe nuk vepron tjetër përveç të mirës. Vallë, një njeri, i cili e din se All-llahu e dëgjon atë dhe e sheh atë dhe Ai është i Dijshëm se robi ç’thotë e ç’punon. A nuk është e duhur që këtë njeri mos ta gjejë All-llahu aty ku Ai ka ndaluar dhe mos t’i humbë ato që Ai e ka obliguar. Kur ta dije njeriu dhe ta besojë se All-llahu don dhe kënaqët, punon atë don dhe është i Kënaqur i Adhuruari dhe i Dashuri i tij. E kur të besojë se prej sifatëve të All-llahut është edhe hidhërimi (El-Gadabu, Es-Sehatu, El-Maktu, El-Esefu), urrejtja (El-Kurhu) dhe mallkimi, punon veprat që nuk e hidhëron Zotriun e tij dhe iu largohet veprave që Ai urren për të mos fituar hidhërimin e All-llahut [subhanehu ve teala], urrjetjen dhe mallkimin e Tij e ta largojë atë nga mëshira e Tij.
E kur të besojë sifatët e All-llahut se ai gëzohet (El-Ferah) dhe qeshët (Jed-hak) afrohet tek ky Zot, i cili gëzohet me robët e Vet dhe iu qeshet atyre. Vërtetë, s’ka më mirëse se sa të të qeshët Zoti.
        4.  Kur të njohet dhe të besojë sifatët e All-llahut si mëshirën (Err-rrahmeh, Err-rre’feh), pranimit të tevbës (Et-Tevbe), butësinë (El-Lutf), faljën (El-Afv, El-Magfireh), mbulimit të turpëve (Es-Sitr) dhe përgjigjës se lutjeve (Ixhabetu Ed-Dua) ai kurdo që bie në mëkat e lut All-llaun që ta mëshirojë atë, t’ia fal atij dhe t’ia pranojë pendimin. Dhe kështu nga All-llahu lakmon që këto t’ia mbulojë me butësinë e Tij. Pra, kjo gjithëherë e bën atë të kthehet tek All-llahu. Pesimizmi nuk gjen vend në zemrën e tij. Si të humbë shpresën nga mëshira e All-llahu ai që e di se prej sifatëve të All-llahut është dhe bujaria (El-Kerumu, El-Xhevdu) dhe dhënia (El-Ata)?!
        5.  Ai rob që e di se All-llahu është cilësuar me sifatin e nënshtrimit (El-Kahru) mundjes (El-galebeh), sundimit (Es-Sultanu), fuqisë (El-Kudreh), dominimit (El-Hejmeneh) dhe plotëfuqisë (El-Xheberutë), e di se nuk send që ai s’mundë ta bëjë. Ai është i fuqishëm ta shafojë tokën, ta denojë atë në dunja dhe ne ahiret. Ai është Nënshtruesi mbi robët e vet, Mbretërues me plotëfuqi dhe sundim të gjithëherëshëm. Andaj, i lartl është Zoti im i Madhëruar (Subhane Rabijel-Adhim).
        6.  Gjithashtu nga frytet e imanit ndaj sifatëve te All-llahut [subhanehu ve teala] se njeriu është gjithëherë në lutje të Zotit të vet. Kur ai bën mëkat, ai e lut All-llahun me cilësitë: e mëshirës, e faljes së gabimëve që ta falë atë dhe ta mëshirojë dhe t’ia pranojë pendimin. E nëse frikohet nga ndonjë armik tiran kërkon nga Ai me cilësitë: e nënshtrimit (El-Kahru) mundjes (El-galebeh), sundimit (Es-Sultanu), fuqisë (El-Kudreh), dominimit (El-Hejmeneh) dhe plotëfuqisë (El-Xheberutë), duke i ngritur duart kah qielli dhe duke thënë: O Zot, o Ti që posedon fuqi, sundim dhe nënshtrim, me ndihmo!
        E kur të besojë se All-llahu është sigurues (Kefil), rujatës (Hafidh), i mjaftueshëm (Hasibë) marrjes në kujdes (Vekilë), thotë: Na mjafton neve All-llahu se ai është kujdestar i mirë. I mbeshtët All-llahu Një (El-Vahid, El-Ehad), Zot që çdo krijesë Atij i mbeshtet për çdo nevojë (Es-Samed) dhe e di se All-llahu posedon krenari (El-Izeh) dhe Fuqi (Esh-Shideh, Ai e mbronë prej armiqëve dhe nuk do ta prekin me të keqe, bi-idhnil-lah. 
        E kur atë e kaplon varfëria i bën dua All-llahut duke kërkuar nga ai me cilësitë e Tij të pasurisë (El-Gina), bujarisë (El-Kerum, El-Xhevdeh) dhe dhënies (El-Ata). 
        E kur ai sëmurët i bën dua Atij sepse ai është shëruesi (Et-Tabib, Esh-shafi) dhe mjaftues (El-kafi). 
        E nëse atij i mungojnë pasardhësit-fëmijët kërkon nga All-llahu që t’i japë atij pasardhës të mirë sepse vetëm ai është që jep riskun (Err-Rrezzak) dhënës i madh (El-Vehhabë). E kështu me radhë çdo herë që ka nëvoj i bën dua All-llahut me cilësit e mira të Tij, që ai i njeh dhe i beson.
        7.  Kur robi i All-llahut mediton në sifatët e All-llahut: Madhështisë (El-Adhame) Lartëmadhërisë (El-Xhelal) fuqisë (El-Kuveh), dominimit (El-Hejmeneh) dhe plotëfuqisë (El-Xheberutë) i zvogëlohet vetja dhe atëherë e sheh se sa vlerë të vogël posedon. E kur ta dijë se All-llahut i takon e gjith madhëria (El-Kibrija) nuk shpreh kryelartësi ndaj askujt dhe nuk e cilëson vetën me cilësietë që All-llahu e veçoi Vetën e Tij.
        E kur e din se All-llahu është i cilësuar me pasuri (El-Gina), mbretëri (El-Mulk) dhe dhënijes (El-Ata) ndien nevojën e madhe për Zotëriun e tij, Mbretin e mbretërve, i Cili i jep kujt të do dhe ia ndalon atij që do.
        8.  E kur njeriu ka njohuri se All-llahu posedon fuqi (El-Kuveh), krenari (El-Izzeh) dhe mundje (El-Galebe) dhe në këto cilësi të All-llahut ka besim, ai e di se fuqinë qe e posedon e ka nga All-llahu dhe krenaria e tij vjen nga All-llahu dhe nuk i nënshtrohet pabesimtarit e as që nuk ndihet i nënçmuar para tij dhe e di se nëse ai është me All-llahun, All-llahu do të jetë me te dhe nuk ka kush që mund ta mundë.
        9.  Gjithashtu nga frytet e imanit ndaj cilësive te All-llahut është njeriu nuk e cilëson vetën e tij me cilësin e gjykimit (El-Hukm), adhurimit (El-Uluhije), ligjvënies (Et-Teshri), lejimit (Et-Tahlil) dhe ndalimit (Et-Tahrim) dhe nuk gjykon me tjetër pos me atë që ka zbritur Ai, e as nuk i ndan punën mes njerëzve përveç me atë që ka zbritur Ai, nuk e bën haram atë që All-llahu e ka lejuar e as e lejon atë që All-llahu e ka bërë haram.
        10.  Edhe sifatët e bërjes së kurthëve (El-Kejd, El-Mekr), e talljes (El-Istihza) e mashtrimit ndaj mashtruesve (El-Hada’) kur këto i bëson njeriu në mënyrën që i takon All-llahut [subhanehu ve teala] dhe madhërisë së Tij, e din se askush nuk mund t’ia hedh All-llahut ndonjë kurth sepse se All-llahu më mirë se askush bën kurtha, [subhanehu ve teala]. Dhe se askush nga robët e Tij nuk ka mundësi të tallet me All-llahun e as ta mashtrojë atë sepse All-llahu do të tallët me te dhe do ta mashtrojë atë. Nga dukuritë e talljes se All-llahut me robin e vet është që të hidhërohet me te dhe ta dënojë atë.